RUBEN RECHTUIT
De Vlaamse meerderheid gaat het indienen van beroepen tegen vergunningsbeslissingen stroomlijnen. Deze eerste stap om mensen die schaamteloos regels misbruiken waarvoor ze eigenlijk nooit zijn gemaakt te counteren, verdient een dikke pluim. Om dat eindeloze geleuter en de beroependiarree te stoppen moet er terug rechtszekerheid komen. Deze maatregel biedt daar concreet uitzicht op. En dat is prima.
Of het nu gaat om bedrijven, burgers of overheidsinvesteringen: ook initiatiefnemers hebben rechten. Op een duidelijke en liefst snelle aanvraagprocedure. Maar zeker ook op een weloverwogen overheidsbeslissing over hun plannen. En eens die overheid beslist heeft, moet het vooral ook vooruit kunnen gaan. Want een vergunning krijgen op zich duurt nu al véél te lang. En dat kost ons al veel investeringen. Zelfs zonder dat nadien een beslissing ook nog eens tot in den treure kan aangevochten worden.
Beroepen tegen bouwplannen enkel nog mogelijk maken voor wie ook in het openbaar onderzoek van zich heeft laten horen, is dan ook een uitstekende ingreep om het beroepenterrorisme te stoppen. En weet u wat het eigenlijk vooral is? Een heel logische beslissing.
Zij die van beroepen indienen hun beroep hebben gemaakt roepen nu dat de burger ‘monddood’ wordt gemaakt. Te zot om los te lopen! Er wordt helemaal niét getornd aan het recht op inspraak en het uiten van bezwaren. Wél moet men zijn mond opentrekken wanneer er nog iets kan veranderd worden. En niet laf wachten om zich vervolgens te verstoppen achter een bos van procedureregels. Het is toch niet normaal dat plannen nu jarenlang moedwillig tegengehouden kunnen worden, zelfs als er na een uitvoerige advies-en inspraakronde groen licht voor wordt gegeven.
Gaat het over terechte bekommernissen, dan voorziet het inspraaksysteem gelukkig voldoende middelen om gekke dingen tegen te houden. Al te vaak echter gaat het over gefrustreerde individuen die hun angst voor verandering uiten in het fnuiken van goed bedoelde opties voor de toekomst. Maar nog meer zijn het intern goed geoliede organisaties die niet zelden zwaar gefinancierd zijn door de door hun bekampte overheid. Ogenschijnlijke ‘witte ridders’, die dat overheidsgeld vervolgens gebruiken om internationale advocatenkantoren te betalen voor hun beroepenterrorisme. Een overheid dus die betaalt om zijn eigen pogingen om een optie te nemen op onze toekomst te laten fnuiken. Om vooruitgang op het spel te zetten en onszelf uit de markt te prijzen. Alle maatregelen om die onzin binnen de perken te houden is potverdorie goed nieuws.