MISSION IMPOSSIBLE?
Heeft u het al gevoeld dat we nog geen nieuwe federale regering hebben? Nee? Laat dat nu net het probleem zijn. Het leven gaat zijn gangetje, er wordt niets beslist en dus heeft ook niemand er last van. Maar net daardoor lopen we, de stilstand als sluipend gif, onherstelbare schade op en dreigen we steeds verder achterop te hinken.
Wat is het probleem? Kunnen onze politici het niet? Durven ze niet? Aan stoere taal en rondvliegende gifsperen nochtans geen gebrek. Verwarren ze competentie met zelfvertrouwen? Hoe goed je in iets bent is niet hetzelfde als het idee dat je hebt over wat je kunt. Of heeft de Wetstraat, net zoals een groot deel van onze samenleving, last van confirmation bias? Als iets niet lukt is het de schuld van iedereen, behalve onszelf. Maar gaat iets goed, dan is dat enkel en alleen te danken aan onze eigen kwaliteiten. Die houding is nefast. In het leven, in het bedrijfsleven en zeker in de politiek.
De uitdagingen liegen er nochtans niet om. De internationale context nog veel minder: Brexit, de unilaterale handelspolitiek van Trump, nog-net-niet-recessie in Duitsland, China dat grote delen van de wereld overvleugelt. De evolutie van deze dossiers en vooral bijhorende gevolgen voor onze ondernemingen wachten niet op het al dan niet slagen van een federale regeringsvorming.
Aan hervormingsnood evenmin gebrek: een immense overheidsschuld, geen antwoorden op de vergrijzing, een schrijnend tekort aan mobiliteit, infrastructuurinvesteringen die onmogelijk blijken door de groteske macht van de klacht, een vastgeroeste arbeidsmarkt en veel te lage werkzaamheidsgraad. Een kleine bloemlezing slechts, uit een ellenlange lijst. Maar nog voor België het EK gaat winnen, zijn we al kampioen. In een nieuwe discipline: het onvermogen om te beslissen, noodzakelijke hervormingen uit te werken én door te voeren.
Men zou denken dat na verkiezingen échte beleidsmakers rechtstaan om het land vast te pakken.
Toch wil blijkbaar niemand de handschoen oppakken en geschiedenis schrijven. Willen we overleven, moeten we nu stevig snijden. Niet omdat we dat leuk vinden. Omdat het moet. Moeilijk, zo niet onmogelijk als de wensen van de twee landsdelen zo stevig uit mekaar blijven liggen. Met de ene die wil dat de andere minder uitgeeft en de andere die wil dat de ene meer belast wordt.
Mission impossible? Ik denk het niet. Moeilijk gaat ook. Nederland beet zich door de zure appel van forse hervormingen en saneringen heen. De overheidsschuld bedraagt er nog nauwelijks 50 procent van het BBP en er is een begrotingsoverschot van maar liefst 12 miljard euro. Aan moed om te beslissen geen gebrek. Zelfs al moeten ze 100 per uur rijden op de snelweg… En kom niet af me het eeuwige tegenargument dat de Nederlanders beschikken over aardgas. Want zelfs daarover durven ze beslissen. Onze manier van leven is leuker, ons voetbal veel beter. Maar soms mag het ook simpel zijn. Zoals het design van een mooi horloge. Tijdloos en grenzeloos. Een regering die zich beperkt tot de essentie van de grote maatschappelijke uitdagingen én bijhorende hervormingen. Besturen zoals jullie ondernemers dat doen: met durf, moed en kennis van zaken. Fijn als het kan, hard als het moet.
Ruben Lemmens, gedelegeerd bestuurder VKW Limburg